न उत्साह जित‌को, न पिडा हारको,
न अपेक्षा कहिल्यै, सुन्दर उपहारको ।

तिम्रो इच्छामा नै, यो सारा जीवन समाहित गर्दा,
न विरोध गरे कहिल्यै, पटक पटकका प्रहारको ।

तिमीले सत्याई, अत्याई लत्याई गए पनि,
मल्हम बन्न खोजेकी, तिम्रा प्रत्येक कहरको ।

एसिड भन्दा अझै कडा, जलन भो मलाई,
बरु शीतल हुँदो हो, त्यो जलन जहरको ।

साँच्चिकै दोषी थियौ, कि परिबन्धमा पर्यौ?
कतै सिकार पो भयौ कि, उर्लिँदो जनलहरको?

तिमी कठधारामा, म आशुमा अन्तिम पंक्तिमा,
दिउसै अन्धकार भो, सारा बत्ती निभेझैँ शहरको ।

बज्रपात पर्‍यो, साँच्चै पिडा बोध भो मलाई,
तिमी बन्दा दोषी, त्यो अन्तिम ठहरको ।