रुपाले केही दिनदेखि आफ्नो शरीरमा अजिब परिवर्तनहरू अनुभव गरिरहेकी थिइन् । उनी थाकेको महसुस गर्थिन्, पेटमा असहजता थियो, र उनलाई बिहानको समयमा बारम्बार वाकवाकी आउँथ्यो । यस्तो बेला उनले साहस गरेर अस्पताल जाने निर्णय गरिन् । चिकित्सकले जाँच गरेपछि उनलाई उत्साहित खबर सुनाए -उनको गर्भ रहिसकेको थियो । यो खबरले उनलाई एकाएक खुसीले भरिदियो । उनी सधैँ आमा बन्न चाहन्थिन्, र अब त्यो दिन नजिक थियो ।

तर उनको खुसी धेरै दिन टिक्न सकेन । केही दिनपछि, उनको श्रीमान् रामको स्वास्थ्य परीक्षणको रिपोर्ट घरमा आयो । अस्पतालको रिपोर्ट अनुसार राम कहिल्यै बाउ बन्न सक्ने स्थिति थिएन । रिपोर्टले उनको सम्भावना नै समाप्त गरेको थियो ।

रामले रिपोर्ट पढ्दा, उनको अनुहार रातो भयो । उनी स्तब्ध भए, अनि रिसले भरिए । कसरी यस्तो सम्भव भयो ? उनको पत्नी गर्भवती, तर आफू बाउ बन्न सक्ने अवस्थामा छैनन् – यो प्रश्नले उनको मनमा एकै चोटि शंका उत्पन्न गरायो । त्यसै क्षण, उनी रुपाको कोठातर्फ दौडिए ।

रुपा ढोका खोल्दा रामको अनुहारमा अजिब प्रकारको आवेग देखिन्थ्यो । रामले केही नबोलीकन, एकै झापट उनको गालामा हाने ।

“भन्, तेरो पेटमा भएको बच्चा कसको हो ? म बाउ बन्न सक्दिनँ, अनि तेरो पेटमा बच्चा कसरी आयो ?” रामको स्वर कठोर र क्रोधित थियो ।

रुपाले आफ्नो गालामा हात राख्दै, आत्तिएर आँसु झार्दै भनिन्, “राम, म तिमीलाई कहिल्यै धोका दिन सक्दिनँ । यो बच्चा तिम्रोहो । तिमी आफू माथि विश्वास गर ।”

तर रामको शंका गहिरो थियो। अस्पतालको रिपोर्टले उनलाई विश्वास गर्नै सक्ने बनाएको थिएन।

यत्तिकैमा, रामकी आमा कालिमाया र बुबा डम्फुप्रसादले पनि रामको पक्ष लिए। “यो महिलाले हाम्रो इज्जत धूलिसात बनाई!” कालिमाया चिच्याइन्। “अस्पतालको रिपोर्ट स्पष्ट छ। कसरी यो बच्चा रामको हुन सक्छ?  यसले अवश्य कसैको पाप बोकेकी छ !”

डम्फुप्रसाद पनि गम्भीर रूपमा बोले, “हामीले तिमीलाई सधैँ राम्ररी पालनपोषण गर्‍यौँ, तर तिमीले हाम्रो नाम डुबाइदियौ। अब यो बच्चाको बारेमा सत्य बाहिर ल्याउनु पर्छ।”

रुपा उनीहरूको आक्रमणले भित्रभित्रै टुट्न थालिन् । उनी त यति खुसी थिइन् आमा बन्ने खबरले, तर अहिले उनीमाथि यस्तो आरोप लागेको थियो, जुन उनी कल्पना गर्न पनि सक्दिनथिन्।

रुपाले आँसुले भरिएको आँखाले रामलाई हेर्दै भनिन्, “राम, म सच्चाइ बोल्दै छु। तिमीले विश्वास गर्नै पर्छ । अस्पतालको रिपोर्टमा केही गलत हुन सक्छ, तर म तिमीलाई कहिल्यै धोका दिन सक्दिनँ। यो बच्चा हाम्रो प्रेमको परिणाम हो ।”

तर रामको मन शंका र रिसले भरिएको थियो । उनी केही सुन्न तयार भएनन् । उनले रुपालाई जबरजस्ती घरबाट निकाल्न खोजे । कालिमाया र डम्फुप्रसादले पनि रामको यो निर्णयलाई समर्थन गरे । “हामी यसलाई अब सहन सक्दैनौँ । यो हाम्रो घरको इज्जत बर्बाद गर्दै छे।”

रुपा, निराश र पीडामा, आफ्नो सम्मान बचाउन र बच्चाको सत्य उजागर गर्न अस्पतालको रिपोर्ट पुनः जाँच गर्न तयार भइन् । उनले अन्ततः फैसला गरिन् कि अब सत्यको खोजी गर्नु पर्छ।

केही हप्तापछि, रुपाले अर्को विशेषज्ञ चिकित्सकसँग सम्पर्क गरिन् । उनले सम्पूर्ण जाँच र परीक्षण फेरि गराइन्। परिणाम आइसकेपछि, उनीसँग एउटा ठूलो सत्य थियो-पहिलो रिपोर्टमा अस्पतालबाट गल्ती भएको थियो । रामको प्रजनन क्षमता ठिकठाक थियो र उनी बाउ बन्न सक्थे।

रुपाले यो प्रमाण रामलाई दिन गइन् । रामले रिपोर्ट हेरे, उनको अनुहारमा पछुतो र लाजको भाव देखियो । उनले केही समय देखी रुपालाई पागलपनको शंका गरिरहेका थिए, तर अब वास्तविकता सामुन्ने थियो।

रामको आँखाबाट आँसु खस्न थाल्यो । उनले रुपाको हात समातेर माफी माग्दै भने, “मलाई माफ गर, रुपा । मैले तिमीलाई शंका गरेँ । यो बच्चा साँच्चै हाम्रो प्रेमको उपज हो ।”

तर रुपाको आँखामा आँसु सुकिसकेका थिए। उनले भनिन्, “तिमीले मेरो चरित्रमाथि शंका गर्‍यौ, मेरो प्रेमलाई धोका मान्यौ । यो माफीको लागि सजिलो छैन, राम। तर म आफ्नो बच्चाको लागि यो घरमा फर्केर आउँछु, किनकि म मेरो बच्चालाई बाबुको माया दिन चाहन्छु ।”